هرچی بهش گفتم:« نسرین ، دوستت دارم ولی این ماه خرداد را صبر کن ، اجازه بده کافه گردی ها بماند بعد فصل امتاحان» پاشو کرد تو یه کفش که الا و بلا «کافه گردی با تو در خرداد میچسبد عجیب ، کلهم اجمعین گور بابای همه استاد و درس و امتاحان». گفتم: بیا و ول کن. ول نکرد. کلا آدم ول نکنیه نسرین. رفتیم کافه دیدیم همه جا تاریکه. گفتیم: داداش برقا چیز شده؟ گفت: نه، چراغارو چیز کردیم شاعرانه تر بشه. گفتیم: داداش حالا ما کجا بشینیم؟ گفت: رد این چراغ قوه رو بگیر بیا تا بگم خب. گرفتیم رفتیم جلو یهو گفت: خب. همونجا نشستیم. چشم چشمو نمیدید. میز بغلی به تاثیر اگزیستانسیالیست بر جوامع غربی رسیده بودن. گفتم: داداش راستی میون کلومتون این ترامپ مرامپ چی شد قضیه ش؟ موندنیه؟ یکیشون گفت: هنوز به اونجاهاش نرسیدیم، رسیدیم اس میدم. برگشتم به نسرین گفتم: بابا چیه این سیاست؟ همه گوشت و تن آدم میلرزه. نسرین داد زد: کافه چی، قهوه ام را شیرین بیاور، اوقاتم بدجور تلخ است. گفتم: چرا مسخره فروشی باز کردی، همه دارن نگامون میکنن. گفت: تو چی میخوری؟ گفتم: من اصلا تورو نمیبینم، کوشی؟ گفت: اینجام، نور موبایل رو ببین. چی میخوری؟ گفتم: اگه حساب میکنی ترامیسو، اگه باید حساب کنم چایی. هفته ی بعدش نمره هارو زدن رو برد. با 9 انداخته بود مارو بی خانواده. نسرین گفت: غصه نخور. گفتم: نه اونکه فدای سرت ولی ازین به بعد دیگه دونگتو بده.
