به راستی تو که هستی....

[نوری.]

در من کسیست که مدام به تو می اندیشد
به تکرار ...
تو را در ذهن مرور می کند
و هربار تو را به اندازه ی تمام ثانیه های بودنت می شمارد
آنقدر بی نهایت بوده ای که به هزاره های زندگی پیش از تو رسیده ام
و هربار که به زندگی پیش از تو برگشته ام انگار هرگز نزیسته ام
مگر میشود ادم دلبسته و وابسته ی کسی غیر از هم خون خود شود؟
هربار که می دیدمت بیشتر در ذهنم تداعی می شدی
پچ‌ پچی مدام در گوشم نامی اشنا می خواند
تو نبودی اما انگار تو را زمزمه می کرد
تصویری از یک رمان عاشقانه از صده های دور پررنگ ترین خاطرات را مرور می کرد
هنوز هم تصویر دورت در ذهن من نقش بسته است
چشمانی درشت چهارشانه قدی بلند فرق کج پیشانی کوتاه صورت مثلثی شکل و کشیده سیبیل های طرح انگلیسی کت و شلوار زغالی رنگ
ذوق چشمانت که هماهنگ با درخشش خورشید بود ...
خاطره ی اخرین دیدار با تو در سال های ۱۷۰۰ میلادی
تصویرت با خنده ها و ذوق همیشگی که داشتی وقتی از مدرسه برمی گشتی شلوغی دورت و خستگی که میان خنده هایت پنهان کرده بودی زیر خنده هایی که هیچ زمانی محو نمی شد
تا همان روز که با من محو شنیدن بودی
مکث کردی شوک زده بر زمین نشستی . هنوز هم قدرت دیدن ان اشک های تو را ندارم
چه بر تو گذشت ؟
هنوز هم تصویر آن هوا آن شور آن عشق و آن گریه در ذهن من جا مانده
اما کجا کدام قسمت از من تو را دارد
و من چقدر و چگونه عاشق تو بوده ام ؟ که پس از قرن ها زندگی پس از تولدها و مردن ها
تو را در خاطر نگه داشته ام !
به راستی تو که هستی؟