❤️هر روز یک شهید :قدرت الله حسین زاده

[اعتصامی]

اسمش قدرت الله بود. قدرت الله حسین زاده. سنی نداشت. نصف صورتش سوخته بود. خیلی گوشه گیر بود و از جمع فاصله می گرفت. همه اش تسبیح دستش بود و ذکر می گفت. بچه ها به من گفتند فلانی برو بیارش تو جمع خودمان . توی گردان یک تیم فوتبال داشتیم . گفتم قدرت الله بیا با ما بازی کن. گفت بازی بلد نیستم. گفتم حالا بیا وایستا دروازه . پوتین هاش را پوشید آمد ایستاد دروازه بان. هر چی توپ آمد رفت تو گل. ما فقط حرص می خوردیم. گفتم قدرت الله لااقل یکی از توپ ها را بگیر. تسبیح توی دستش را نشان داد و گفت: نه من دارم گل ها را می شمارم . شب عملیات کربلای 5 گفتم: قدرت الله خدا وکیلی تو چی داری می گی این قدر تسبیح دست گرفتی پچ پچ می کنی؟ گفت هیچی. قسمش دادیم که تو رو قرآن چی داری می گی؟ گفت: دارم می گم «السلام علیک یا اباعبدالله» ، می خوام این قدر این ذکر را بگم که برام ملکه بشه، دم رفتن یک بار بتونم به ارباب راحت سلام بدم . در عملیات کربلای پنج مرحله ی سوم قدرت الله را اصلا ندیده بودم . توی یک لحظه دیدم سر خاکریز نشسته . لحظه ای که من نگاهم بهش افتاد لحظه ای بود که تیر خورد و افتاد سر سنگر. دویدیم بالای سنگر را خراب کردیم، یقه اش را گرفتیم کشیدیم پایین. تیر خورده بود و درد داشت ولی داشت می خندید. لبخند زد. ما احساس می کردیم لبخند رضایت است، بغض کردیم که قدرت الله چی شده. سرش را بالا آورد و گفت:

السلام علیک یا ابا عبد الله» و سرش افتاد.

منبع: ماهن-امه ی راهیان نور، امتداد شماره ی 25 و 26

 

[سویل]

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَالِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ🌹