آلو: میوه جدولی. خاصیتش این ست که سامانه گوارشی شما را چنان به کار می اندازد که از خوردنش پشیمان شوید. هرچند ما که پرروتر از این حرفهاییم.
بِه: پس از خوردن آلو شما را به تناول بِه دعوت می کنیم. میوه ای که می تواند به عنوان سرکوب کننده آلو سامانه گوارشی شما را حسابی محکم (!) کند. قورت دادن این میوه پس از کار در معدن سخت ترین کار دنیاست.
بالنگ: اگر ما برای این میوه این اسم را انتخاب می کردیم قطعا توسط شورای بازبینی رد می شد و به جرم بی عفتی با ما برخورد می شد. خاصیت این میوه در مربایش نهفته. آنجا که شاعر می فرماد: «مربا بده بابا»
توت: در انواع و اقسام مختلفی خودش را عرضه می کند. نوع سفید آن جزو توت های خاک بر سر قرار می گیرد که زیر پای مردم کنار خیابان له می شود و بعد همان مردم آن را در میوه فروشی کیلویی بیست سی تومان می خرند! نوع فرهنگی آن به نسبت سفیدش روزگار بهتری دارد.
دارابی: میوه ای که بسیاری از ما فقط هنگام اسم فامیل بازی کردن از آن بهره برده ایم و اگر یک روز یک دارابی بگذارند جلوی مان و بپرسند این چه میوه ای ست هنگ می کنیم.
زردآلو: میوه ای که حتی به هسته اش هم رحم نمی کنند. نوع آلو که زرد است!
زالزالک: وقتی پدر رستم از زنش قهر کرد برای اینکه دل او را نرم کند رفت سراغ او و خودش را لوس کرد و گفت: «زالکم!... زالزالکم!... عسیسم!» و بعد زال نرم شد و نه ماه بعد هم رستم پا به عرصه گیتی نهاد. فکر کنم متوجه شده اید که خاصیت این میوه چیست!
سیب: هر بدبختی ای می کشیم از همین میوه می کشیم. میوه ای که سبب رانده شدن انسان از بهشت شد. اصلا این میوه هیچ خاصیتی جز بدبخت کردن ما نداشته.
سیب زمینی: میوه نیست اما از وقتی در جریان انتخابات وارد کارزار سیاسی مملکت شد حسابی یابو برش داشته که خیلی خفن است و مداد خودش را در هر فهرستی جا می دهد مثل همین فهرست میوه ها! پی خاصیتش که که به تن همه مان خورده حسابی!