شعر در مورد خدا

فرخ صباح آن که تو بر وی نظر کنی فیروز روز آن که تو بر وی گذر کنی آزاد بنده‌ای که بود در رکاب تو خرم ولایتی که تو آنجا سفر کنی دیگر نبات را نخرد مشتری به هیچ یک بار اگر تبسم همچون شکر کنی ای آفتاب روشن و ای سایه همای ما را نگاهی از تو تمام است اگر کنی من با تو دوستی و وفا کم نمی‌کنم...

تو آن بتی که پرستیدنت خطایی نیست وگر خطاست!مرا از خطا ابایی نیست بیا که در شب گرداب زلف مواجت به غیر گوشه ی چشم تو ناخدایی نیست درون خاک دلم می تپد،هنوز اینجا به جز صدای قدم های تو صدایی نیست نه حرف عقل بزن با کسی نه لاف جنون که هرکجا خبری هست ادعایی نیست دلیل عشق فراموش کردن دنیاست وگرنه...

بی جرم درین جهان توان زیست بگو ناکرده گنه درین جهان کیست بگو من بد کنم و تو بد دهی پاداشم پس فرق میان من و تو چیست بگو *** تشویش دل خستهٔ ما از تو در است جانم پر از آشوب و بلا از تو در است فی الجمله چه گویمت، تو خود می دانی کاین شورش روزگار ما از تو در است *** در تو که بدیدهٔ صفا می نگریم...