A
ali.hunter
Mr
کاربر اخراج شده
- تاریخ ثبتنام
- 5/10/22
- نوشتهها
- 2,119
- پسندها
- 5,646
- امتیازها
- 115
- مدال ها
- 1
- جنسیت
- آقا👨
باستانشناسان اخیرا موفق شدند یک رویداد بزرگ انقراض جمعی در گذشته بسیار دور زمین کشف کنند، که حدود 550 میلیون سال پیش روی داد و طی آن بیش از هشتاد درصد گونههای جانوری سیاره ناپدید شدند و هیچ اثری هم از فسیلهای آنها باقی نماند.
این رویداد بزرگ که در اثر کاهش شدید میزان اکسیژن روی زمین اتفاق افتاد، کهنترین رویداد انقراض جمعی است که تاکنون شناخته شده است، و مانند تمام رویدادهای مشابه خود، در اثر تغییرات شدید اقلیمی روی داده است.
تا قبل از این کشف، پنج رویداد بزرگ انقراض جمعی در تاریخ سیاره زمین شناسایی شده بود. قدیمیترین آنها انقراضهای «اوردوویشین-سیلورین» در 440 میلیون سال قبل و «دِوونین» در 365 میلیون سال پیش بودند، که طی آنها بخش بزرگی از حیات دریایی روی سیاره نابود شد.
بعد از آنها انقراض «پرمین-تریاسیک» در 250 میلیون روی داد، که تحت عنوان «انقراض بزرگ» شناخته میشود، و بعد انقراض «تریاسیک-ژوراسیک» در 210 میلیون سال پیش اتفاق افتاد، که مهرهداران اقیانوسی و جانوران زمینی را تحت تاثیر قرار داد.
جدیدترین رویداد بزرگ انقراض جمعی که شاید مشهورترین آنها نیز باشد، انقراض پایان دوران «کرتاسه» در حدود 66 میلیون سال پیش بود، که طی آن تقریباً 75 درصد حیات گیاهی و جانوری، بهویژه تمامی دایناسورهای غیرپرنده نابود شدند.
به گفته دانشمندان، این حقیقت که فسیلی از دوران اولین انقراض جمعی شناختهشده در 550 میلیون سال پیش بر جای نمانده است را میتوان از دو راه توضیح داد. یک توضیح احتمالی میتواند این باشد که تریلوبیتهای اولیه، که بندپایان دریایی زرهدار بودند، شروع به رقابت با جانوران آن دوران کردند و باعث انقراض آنها شدند.
توضیح احتمالی دیگر میتواند این باشد که جانوران آن دوران موسوم به «اِدیاکاران»، در آن زمان منقرض نشدند، اما شرایط اقلیمی و جوی مناسب برای حفظ فسیلهای دوران ادیاکاران از حدود 550 میلیون سال پیش به تدریج تغییر کرد که موجب از میان رفتن فسیلها شد.
اینکه چرا میزان اکسیژن سطح سیاره در آخرین سالهای دوران ادیاکاران به شدت کاهش یافت، کماکان یک راز باقی مانده است، و دانشمندان فورانهای آتشفشانی، حرکت لایههای تکتونیک، برخورد سیارکها به زمین، و کاهش میزان مواد مغذی در اقیانوسها را از دلایل احتمالی آن عنوان کردهاند.
این رویداد بزرگ که در اثر کاهش شدید میزان اکسیژن روی زمین اتفاق افتاد، کهنترین رویداد انقراض جمعی است که تاکنون شناخته شده است، و مانند تمام رویدادهای مشابه خود، در اثر تغییرات شدید اقلیمی روی داده است.
تا قبل از این کشف، پنج رویداد بزرگ انقراض جمعی در تاریخ سیاره زمین شناسایی شده بود. قدیمیترین آنها انقراضهای «اوردوویشین-سیلورین» در 440 میلیون سال قبل و «دِوونین» در 365 میلیون سال پیش بودند، که طی آنها بخش بزرگی از حیات دریایی روی سیاره نابود شد.
بعد از آنها انقراض «پرمین-تریاسیک» در 250 میلیون روی داد، که تحت عنوان «انقراض بزرگ» شناخته میشود، و بعد انقراض «تریاسیک-ژوراسیک» در 210 میلیون سال پیش اتفاق افتاد، که مهرهداران اقیانوسی و جانوران زمینی را تحت تاثیر قرار داد.
جدیدترین رویداد بزرگ انقراض جمعی که شاید مشهورترین آنها نیز باشد، انقراض پایان دوران «کرتاسه» در حدود 66 میلیون سال پیش بود، که طی آن تقریباً 75 درصد حیات گیاهی و جانوری، بهویژه تمامی دایناسورهای غیرپرنده نابود شدند.
به گفته دانشمندان، این حقیقت که فسیلی از دوران اولین انقراض جمعی شناختهشده در 550 میلیون سال پیش بر جای نمانده است را میتوان از دو راه توضیح داد. یک توضیح احتمالی میتواند این باشد که تریلوبیتهای اولیه، که بندپایان دریایی زرهدار بودند، شروع به رقابت با جانوران آن دوران کردند و باعث انقراض آنها شدند.
توضیح احتمالی دیگر میتواند این باشد که جانوران آن دوران موسوم به «اِدیاکاران»، در آن زمان منقرض نشدند، اما شرایط اقلیمی و جوی مناسب برای حفظ فسیلهای دوران ادیاکاران از حدود 550 میلیون سال پیش به تدریج تغییر کرد که موجب از میان رفتن فسیلها شد.
اینکه چرا میزان اکسیژن سطح سیاره در آخرین سالهای دوران ادیاکاران به شدت کاهش یافت، کماکان یک راز باقی مانده است، و دانشمندان فورانهای آتشفشانی، حرکت لایههای تکتونیک، برخورد سیارکها به زمین، و کاهش میزان مواد مغذی در اقیانوسها را از دلایل احتمالی آن عنوان کردهاند.