میزبانی مردم افغانستان از بهار 🌹

[هلنم]

جشن گل سرخ
مردم افغانستان معتقدند که رسیدن پرنده های مهاجر به افغانستان در این موقع از سال خبر از آغاز فصل بهار می دهد. جشن گل سرخ هم که در افغانستان با عنوان میله گل سرخ از آن یاد می شود، در 40 روز اول سال و به مناسبت رویش لاله های سرخ در مزار شریف و در زیارتگاهی منسوب به امام علی برگزار می شود. اهمیت این جشن به اندازه ای است که حتی از کشورهای ایران و تاجیکستان و دیگر کشورهای آسیای میانه هم به این شهر می روند.

جشن دهقان
نوروز در بسیاری از سرزمین های پارسی، همواره با زایش زمین همراه بوده است. از این رو در افغانستان جشنی به نام جش دهقان در اولین روز سال برگزار می شود. از جمله آیین های این جشن این است که کشاورزان به شهرها آمده و تولیدات خود را در استادیوم چمن حضوری در کابل به نمایش می گذارند. اگر چه این جشن امروزه تنها به کابل و شهرهای مهم محدود شده، زمانی در تمام شهرهای افغانستان برگزار می شده است.

هفت میوه
شاید یکی از جالب ترین رسم های نوروزی افغان ها هفت میوه باشد. در واقع افغان ها به جای سفره هفت سین سفره هفت میوه دارند. هفت میوه چیست؟ چیزی شبیه سالاد میوه که از هفت نوع میوه خشک تشکیل شده است که عبارتند از کشمش، سنجد، پسته، فندق، قیسی، گردو و آلو. باور مردم افغانستان بر این است که در واقع نه هفت سین و نه هفت شین وجود داشته است. بلکه آنچه که از ابتدا وجود داشته هفت چین بوده است. مراد از آن هم هفت میوه ای بوده که از هفت درخت متفاوت چیده شده و به عنوان برکت در سفره چیده می شده است. البته گاهی هفت میوه افغان ها با هفت سین، سبزی پلو و سمنو هم همراه است.

سمنک پزان
تهیه سمنو یکی از آیین های مشترک میان تمام مردمی است که نوروز را جشن می گیرند. سمنو که در میان افغان ها به سمنک شهره است نه تنها نذر برآمدن حاجت ها و مرادهاست، بلکه به باور بسیاری با خود خیر و برکت به ارمغان می آورد. سمنک آنقدر برای افغان ها مهم هست که زنان افغان از آغاز شب نوروز تا سپیده دم به طبخ آن مشغول می شوند و همزمان شادمانه آواز می خوانند.

کمپیرک
کمپیرک داستان طولانی و جالبی در افغانستان دارد. کمپیرک در واقع همان حاجی نوروز ایرانی هاست؛ پیرمردی با ریش های بلند، لباس های رنگی، کلاهی دراز و یک تسبیح که نماد برتری و قدرت طبیعت بر زمستان است. او و همراهانش روستا به روستا می چرخند، با زبان فصیح کتابی مانند تاریخ بیهقی حرف می زنند، شعر می خوانند و کمک هایی را که جمع کرده اند بین افراد توزیع می کنند؛ چیزی شبیه بابانوئل. البته به نظر می رسد این جشن بیشتر در بامیان و دایکندی برگزار می شود.​