عشق.............عکس

[میکائیل1]

تموم زندگی پُر از زیبایی، عشق، شادی و رحمت است.. ولی رنجها و زشتی هایی که ما از تصاویر فکری با خود میکشیم مانع اِدراک ما از رَحمت و زیباییِ روان و پویای زندگی می گردد.. هم اکنون که تو به تماشای این غروب، به تماشای این ستاره ها و به تماشای هر چیز ایستاده ای، آیا تصویر اینکه «من چه آدم حقیری هستم، چه آدم بی عرضه، ترسو، محروم و ناکام و عقب مانده ای هستم» و صدها تصویر دیگر را با خودت داری یا نه؟ اگر داری، آیا این تصويرها میگذارند تو کامل و با تمام وجود در تماشای ستاره ها باشی؟ آیا تو یک تصـور سنگین از تصاویر زشت بر ذهنت بار نکرده ای و از طريق آنها به غروب خورشید نگاه نمیکنی؟
آیا تنها به تماشا نشسته‌ای، یا «من»، یعنی آن «شخصِ ذهنی» و محدود را هم در ذهنت نشانده‌ای و همراه خود داری؟ آیا اِحساس نمیکنی که انگار وجودت سنگین است؟ انگار چیزی مدام سوزن به چشم و ذهن و حواست فرو می کند و نمی گذارد با دلِ درست و فارغ تماشا و اِحساس کنی؟
خب اِی آدمیزاد، فقط یکبار، یکبار این شخصِ ذهنی را با خودت به تماشای زندگی نبر.. تو وقتی با این شخصِ ذهنی به تماشای غروب آفتاب نشسته ای در حقیقت او به تماشا نشسته است. غیر از این است؟ آیا هم اکنون تو داری غروب آفتاب را نگاه می کنی، یا موجودی که حقیر و عقب مانده و بدهکار و طلبکار و پر ترس و پر اضطراب است؟
یكبار «من» را با خود نبر تا شکوه و شادی و عشق و سعادتِ زندگی را حِس کنی...

رَحمت بی حَد رَوانه هر زمان
خُفته اید از درک آن اِی مردمان